Sevgili Aydın Boysan’ın okuduğum ilk kitabıydı. Tv deki sohbet programlarında nasıl tatlı bir hayat adamı karakteri çiziyorsa, nasıl pozitif enerji veriyorsa kitabını da aynen öyle konuşur gibi yazmış. Tabi bu sohbet havası yazıya dökülünce azıcık tadı kaçabiliyor: Sürekli kendini tekrar eden ifadeler kullanmış, cümle bozuklukları var, yer yer sıkıcı. Dolayısıyla edebi değeri olan bir eser beklentisi içinde olmamak lazım. Her şeye rağmen, rahmetliyi sevenler için arada bir sayfalarını karıştırıp tebessüm edebilmek açısından alınası da bir kitaptır diyebilirim. Bir de gerçek hayatta dünya görüşünden, pozitif enerjisinden yararlanabileceğimiz, sohbetinden mutluluk duyabileceğimiz insanlar her zaman kapı komşumuz olmuyor. Hiç değilse bu örnekte olduğu gibi bir kitabıyla evimizin bir köşesinde durduklarını bilmek hepimize iyi gelecektir.