"Gizlice en çok korkulan şey hep gerçekleşir sonunda. Yazıyorum: Ey, Sen, acı.Peki sonra? Bütün gerekli olan, biraz cesaret. Acı ne kadar ortaya çıkar ve kesinleşirse, yaşama içgüdüsü o kadar ağır basıyor ve intihar düşüncesi zayıflıyor.Kolay sanmıştım ilk düşündüğünmde. Zayıf kadınlar yapmıştı bu işi. Alçakgönüllülük istiyor, kendini beğenmişlik değil. Tiksiniyorum bütün bunlardan. Sözler değil. Eylem. Artık yazmayacağım..." 18 Ağustos 1950Önemini, güncelliğini hiç yitirmeyen, sanat ve hayat üzerine yazılmış günlükler.
Pavase’nin 27 yaşında tutmaya başladıgı günlüklerde insanı hayrete düşüren tespitler, cümleler, özeleştiriler var. İntihar egilimli oldugu cümlelerinden belli. Karamsar cümleler çogunlukta. Defalarca okunabilecek bir eser oldugunu düşünüyorum. Başları biraz sıkabilir ama sabredip 25-30 sayfa okursanız çok keyif alacagınızı düşünüyorum. Ama her okuyucuya hitap etmiyor.”Bir başkasını gerçekten seven insan bu ilişkinin neden ”ömür boyunca” sürmesini istemekte direnir? Çünkü yaşamak acı çekmek, aşkın tadını tatmak ise duygusuzlaşmak demektir; bir ameliyatın ortasında kim uyanmak ister?”
Edebiyat dediğimiz tuhaf nesnenin, sanat dediğimiz yorucu çabanın, yeryüzünün içli çocuklarının acılarından mürekkep olduğunu ve bizim o acıların kıyısına geçip şenlikler derlemeye çalıştığımızı daha erken farkedebilsek, hayatlarımız belki de farklı bir seyir takip ederdi. Evlerimizi, odalarımızı dolduran kütüphanenin karşısına geçip, başbaşa kalacağımız acılı bir insan seçiyoruz kendimize ilkin, arkasından da o acılı insanın kılavuzluğunda, yeni acılara doğru kanat çırpıyoruz ve düşünme zahmetine bile katlanmıyoruz: Değer mi hiç? Pavese’nin cevabını merak ediyor musunuz gerçekten de…
benim çok sevdiğim bir yazar olan pavese’nin hep bunalımlı, karanlık geçen hayatında tuttuğu günlüktür bu kitap. okudukça. acaba onu bunalıma sokan şey, bu üstün zekası ve acıyı, cesareti sindirmiş olması mıydı diye düşünüyor insan. çok güzel bir kitap
Kitap Yorumları - (3 Yorum)
Pavase’nin 27 yaşında tutmaya başladıgı günlüklerde insanı hayrete düşüren tespitler, cümleler, özeleştiriler var. İntihar egilimli oldugu cümlelerinden belli. Karamsar cümleler çogunlukta. Defalarca okunabilecek bir eser oldugunu düşünüyorum. Başları biraz sıkabilir ama sabredip 25-30 sayfa okursanız çok keyif alacagınızı düşünüyorum. Ama her okuyucuya hitap etmiyor.”Bir başkasını gerçekten seven insan bu ilişkinin neden ”ömür boyunca” sürmesini istemekte direnir? Çünkü yaşamak acı çekmek, aşkın tadını tatmak ise duygusuzlaşmak demektir; bir ameliyatın ortasında kim uyanmak ister?”
Edebiyat dediğimiz tuhaf nesnenin, sanat dediğimiz yorucu çabanın, yeryüzünün içli çocuklarının acılarından mürekkep olduğunu ve bizim o acıların kıyısına geçip şenlikler derlemeye çalıştığımızı daha erken farkedebilsek, hayatlarımız belki de farklı bir seyir takip ederdi. Evlerimizi, odalarımızı dolduran kütüphanenin karşısına geçip, başbaşa kalacağımız acılı bir insan seçiyoruz kendimize ilkin, arkasından da o acılı insanın kılavuzluğunda, yeni acılara doğru kanat çırpıyoruz ve düşünme zahmetine bile katlanmıyoruz: Değer mi hiç? Pavese’nin cevabını merak ediyor musunuz gerçekten de…
benim çok sevdiğim bir yazar olan pavese’nin hep bunalımlı, karanlık geçen hayatında tuttuğu günlüktür bu kitap. okudukça. acaba onu bunalıma sokan şey, bu üstün zekası ve acıyı, cesareti sindirmiş olması mıydı diye düşünüyor insan. çok güzel bir kitap